Ondernemer voor de klas

Een tijdje geleden kreeg ik van mijn vorige school, Sint-Ursula Lier, de vraag of ik als ondernemer wilde komen vertellen over Jouw verhaal. Over mijn passie vertellen, moet je mij geen twee keer vragen en dus zakte ik gisteren met mijn fiets, onder een stralende zon, af richting Lier centrum. Al bonsde mijn hart iets sneller dan normaal en gierden er toch wel wat zenuwen door mijn lijf, ik was tevreden dat ik had toegezegd.

Toen de deur openging, overvielen me onmiddellijk heel wat herinneringen en voelde ik me terug een beetje thuis. De gang doorlopend blikte ik terug op mijn periode hier en zowel de leraar, mevrouw Hautekiet, als ikzelf verbaasden ons dat het al bijna 20 jaar geleden was. De hartelijke en warme sfeer die er toen hing, proefde ik nog steeds. Dat kan geen toeval zijn.

Op de 2de verdieping, het lokaal dat exact 2 verdiepingen boven mijn oude klas was gelegen, kwamen de leerlingen mondjesmaat binnen. Het 5de jaar Marketing en Ondernemen, dezelfde richting die ik hier ooit volgde, al heette dat toen nog Handel. Niet enkel de naam bleek veranderd. Bij het binnenkomen in het vaklokaal was ik onder de indruk van het groot aantal computers en ook elke leerling had een laptop onder de arm. De tijd gaat snel, maar het is mooi om te zien hoe de school mee evolueert met de maatschappij. Voor vandaag hadden ze van hun leraar de opdracht gekregen om hun laptop in te ruilen voor een blad papier zodat er geen schermen tussen ons stonden.

Ik had me op voorhand al wel afgevraagd of marketeers en ondernemers in spe wel interesse hadden in onze onderwerpen en of ze niet meer geïnteresseerd waren in het grotere bedrijfsleven. Nadat ik mezelf kort voorstelde, kwam er echter vrij snel reactie van de klas waardoor het een zeer boeiend gesprek werd. Althans voor mij en ik hoop uiteraard ook voor hen. Zeer interessante vragen kwamen mijn richting uit, zowel over de zakelijke aanpak als over het inhoudelijk aspect. We praatten over speeches, huwelijken, theater en eigenlijk vooral ook over afscheidsvieringen, wat verlies met iemand doet en hoe we daar met Jouw verhaal mee omgaan. Een meisje vertelde over de afscheidsplechtigheid van haar moeder, die 2 jaar geleden besliste om uit het leven te stappen. Een jongedame van die leeftijd die volop haar weg aan het zoeken is in het leven en zegt blij te zijn dat ze haar vader nog heeft, maar langs de andere kant ook soms de angst voelt hem te verliezen. Zoveel maturiteit in deze klas… wij waren 20 jaar geleden nog snotneuzen ten opzichte van hen.

Soms kunnen twee uur slopend voorbij gaan, op andere momenten vliegen ze voorbij. Al heb ik het lesgeven nooit echt gemist, hier voelde ik toch hoe fijn het is om jongeren iets te vertellen en met hen in dialoog te gaan.

Zowel mevrouw Hautekiet als de leerlingen reageerden ook enthousiast over onze plannen om met onze theatervoorstelling Hard hart naar scholen te trekken. Er is op school immers niet altijd de nodige tijd of ondersteuning om het delicate thema van afscheid bespreekbaar te maken. Leerlingen luisterden geboeid naar de inhoud van het stuk, naar hoe 2 zussen hun weg in het leven zoeken na het verlies van hun moeder. Even raakten we ook het al dan niet geloof in het leven na de dood aan. Na 2 uur rondden we af en was het tijd voor pauze. Een Turks meisje vertelde nog even over hoe zij als moslim afscheid neemt van een dierbare. Verschillen, maar vooral ook gelijkenissen, want verdriet is universeel. Beneden stond nog een lekker cadeautje van de mini-onderneming op mij te wachten en liep ik nog wat bekende gezichten tegen het lijf. Mevrouw Hautekiet bedankte me en ging nog een uur het beste van zichzelf geven alvorens het weekend in te duiken.

Ik sprong opnieuw op mijn fiets, net zoals vroeger, en passeerde langs de Grote Markt waar terrasjes gevuld waren met mensen die van de laatste streepjes zon wilden genieten, groot gelijk hadden ze.

De zon verwarmde mijn hart en mijn gedachten dwaalden terug af naar mijn schooltijd. Al klinkt het niet hip om te zeggen, toch moet ik toegeven dat ik er veel geleerd heb, daar in Lier. Eerst in de basisschool en dan vooral in het middelbaar. Heel wat vrienden gemaakt, vrienden voor het leven. Heel wat geleerd, misschien niet altijd zozeer uit mijn boeken, maar wel vooral van de mensen die me lesgaven en me inspireerden. Een school met ondertussen meer dan 1200 leerlingen, maar desondanks hadden we het gevoel er op een kleine, warme school te zitten waar iedereen meetelde, waar er al een keer kon gelachen worden om onze fratsen en pubergedrag, waar we gevormd werden en klaargestoomd voor het leven.

Mijn liefde voor theater en taal is hier ontstaan. Het klinkt misschien melancholisch en soft, vreemd te beseffen dat het waar is wat iedereen toen zei: dat de schooltijd een mooie tijd is. En om op de vraag van een leerling te antwoorden: Ja, wij hebben mooie herinneringen aan onze tijd hier. Ooit, misschien binnen 20 jaar, zullen zij dat ook hebben en vermoedelijk zullen zij dan uitleg gaan geven over hun passie als ondernemer voor de klas. Al worden ze nu misschien af en toe neerbuigend de smartphonegeneratie genoemd, als deze mensen de toekomst zijn, heb ik er alle vertrouwen in.

Soms kan het leven toch eenvoudig mooi zijn!