top of page

Slecht humeur


Er zijn zo van die dagen dat je vanaf het moment dat je de ogen opent, voelt: dit komt niet goed. Een slecht humeur: je ziet in iedereen het negatieve (vooral in jezelf) en bent onrustig omdat je je zo voelt, vooral omdat je weet dat er geen reden voor bestaat, integendeel zelfs. Alles om gelukkig te zijn, zoals ze dat zeggen en ja, dat besef ik echt wel. Maar toch stap je met dat verkeerde been uit bed, er is geen ontkomen meer aan. Ik zou dan zo graag even terug onder mijn donsdeken kruipen om nog even in te dommelen en dan op een andere manier op te staan, maar hoe ik ook probeer, daar ben ik tot nog toe niet in geslaagd.

Dan maar gaan joggen om mijn vol hoofd vrij te maken, dat moet helpen, al kwettert een klein stemmetje in mijn onderbewustzijn dat zelfs dat geen ultieme oplossing zal zijn. Toch overtuig ik mezelf dat een toertje langs het water me deugd zal doen en het is bovendien nog goed voor mijn conditie en gezondheid ook, dubbele winst dus. Zo gezegd, zo gedaan. Onderweg krijg ik WhatsApp berichten en een telefoonoproep. Liefst wil ik die smartphone (wat daar zo slim aan is, weet ik eigenlijk niet) in het water gooien, efkes tijd voor mezelf en mijn slecht humeur. Ik wil niemand lastig vallen met mijn kinderachtig en koppig gedoe, laat me maar even. Mag ik alsjeblieft even slechtgezind zijn, even koppen en nukken? Het lijkt soms of onze omgeving daar niet tegen kan en verwacht dat we altijd gelukkig en met een glimlach tot achter onze oren rondlopen.

Thuisgekomen struikel ik bijna over mijn puinhoop, maar ik heb de tijd niet meer om alles netjes aan de kant te zetten. Hoezeer ik ook besef dat het nodig is, een blik op de klok doet me inzien dat het me echt niet meer lukt. Een lief woord zou nu wel deugd doen, maar met een gezicht dat op onweer staat, is de kans op een complimentje klein. Bovendien is niemand in de buurt om me op te beuren, dus ik besluit in mijn auto te stappen en te vertrekken, op weg naar onze volgende huwelijksceremonie.

De gps zorgt ervoor dat ik tijdig op de bestemming aankom waar ik zo hartelijk word verwelkomd dat ik even alles vergeet. Mijn collega is er al en loopt druk in de weer rond. Ze begroet me met een glimlach, de adrenaline prikkelt. Een stralend koppel, lieve familie alsook de complimenten over de ceremonie doen veel deugd. De liefde en toekomst van dit prachtig paar verwarmt mijn hart (en ja, als ik eerlijk ben: ook de erkenning die ik krijg), hoe mooi kan liefde zijn. We heffen samen het glas, het koppel begint aan hun mooiste avond en wij zakken terug af naar Lier. We hebben immers een afspraak om een zaal te bezoeken voor de première van onze theatervoorstelling. Ik zie me hier onmiddellijk al op het podium staan, familie en vrienden in de zaal, het doet me wegdromen en opnieuw alles even vergeten.

’s Avonds staat er een theaterbezoek op het programma. Ik neem plaats, het licht gaat uit en de monoloog start. De acteur brengt het verhaal van het verlies van zijn grote liefde, die een aantal jaar geleden afscheid moest nemen van het leven. Na amper 2 maanden ziekte was ze er niet meer, van het ene op het andere moment. Er is ontroering bij het publiek, ook bij mezelf en plotseling komt het besef: hier, in het theater, is van mijn slecht humeur geen sprake meer. Nee, dat is tijdens het huwelijk deze namiddag weggesmolten als sneeuw voor de zon. Vanmiddag de liefde tussen 2 mensen en hun familie gezien, maar ook vanavond de liefde gevoeld, al had deze jammer genoeg een andere afloop dan gepland. Hier, in dit theater, tussen deze 4 muren en in mijn fluwelen zeteltje voel ik me opperbest. Hier hoef ik niks te zeggen als ik niet wil, hier laat ik me volledig meeslepen door het verhaal, hier vergeet ik even al de rest.

Moe en voldaan na een lange dag, maar vooral met goed humeur kruip ik tevreden onder de lakens met het voornemen en de vastberadenheid morgen zeker met dat andere been uit bed te stappen.

Recente posts
Archief
bottom of page