Hard hart

Gisterenmorgen sprong ik in Lier op mijn fiets richting Mechelen. De dauw zorgde voor een schitterend laagje op het water. Een aarzelend zonnetje kwam zachtjes piepen, nog niet door de wolken doorbrekend. Ik trapte me warm.

Tot ik op de plaats kwam waar we zoveel maanden geleden de foto voor onze affiche namen, de affiche voor Hard hart. Hoewel ik net in een goed ritme kwam, moest ik hier toch even stoppen. Het prachtige beeld deed me van mijn fiets springen om een foto te nemen. Al krijg ik het soms ook op mijn zenuwen van die smartphone, op zo’n moment ben ik dankbaar dat ik zulk pareltje kan vastleggen.

Een indrukwekkend landschap lachte me tegemoet, ik werd er stil en nog kleiner van. Ochtendstond heeft goud in de mond, dat kon ik op dit moment niet ontkennen. Dit beeld moest ik Instagramgewijs delen met de rest van de wereld, die blijkbaar nog in zijn bed lag. Moederziel alleen, geen mens op de dijk, maar een ongekende warmte sloop binnen. Ja, want warme herinneringen, die heb ik zoveel aan Hard hart. Een zachte glimlach op mijn gezicht deed me terugdenken aan de zondag dat we hier een aantal foto’s namen. Een zonnige zondag, gure wind, maar toch: alles voor de foto. Jas uit en doen alsof de koude ons helemaal niet raakte. 70 foto’s later was er dat ene perfecte plaatje dat ons beide bekoorde. Die ene foto die zoveel vertelde. Die ene foto die voor ons de ultieme samenvatting was van het theaterstuk dat we binnenkort zouden spelen. Het verhaal dat ons niet losliet en ons zo raakte dat we het absoluut met de rest van Vlaanderen wilden delen.

Elke keer ik hier passeer, betrap ik mezelf erop dat ik steeds weer overweldigd word door de fraaie omgeving. Elke keer ik hier voorbij jog, verschijnt alles opnieuw op mijn netvlies, als een film die zich telkens weer afspeelt en herhaalt, maar voel ik tegelijkertijd vooral het vuur in mijn hart. Wat was het een onvergetelijk avontuur: de intense repetitieperiode van Hard hart, de onverbrekelijke vriendschappen die we opbouwden, het geklop van mijn hart voor de eerste try-out, de première, het contact met het publiek, onze gezellige etentjes en nabesprekingen bij Rikkerts groene boekje en een glaasje achteraf…

Eén beeld, één plaats en alles komt onmiddellijk terug. En al klinkt alles nu misschien rozengeur en maneschijn, achteraf wordt immers al het vervelende vergeten. Toch herinner ik me ook nog hoe we in de koude sneeuw onze weg zochten en vonden naar de repetitieruimte, kibbelden over het al dan niet nummeren van de stoelen… Achteraf bekeken heeft alles immers zijn charme, zelfs die iets minder prettige momenten, want aan het eind klonken we steeds met een Duveltje in de ene hand en een theeke in de andere. Voldaan en fier op onze prestatie en vriendschap en op naar de volgende…

Inderdaad op naar de volgende, nu niet naar de volgende repetitie, maar wel naar de volgende speelperiode, die eraan komt vanaf september.

Stiekem vraag ik me af of we dan weer de emoties van die allereerste keer, die adrenaline zullen ervaren. Al zullen onze repetities nu niet meer in de sneeuw verlopen en zullen we elkaar niet meer moeten warmen, onze harten doen dat toch bij elkaar.

Op zulke momenten worden vriendschappen immers familiebanden. Of het nu gaat om grote zus Annick, Rikkert, Benjamin of Steve… op dat moment zijn we één groot gezin met een kindje dat de naam Hard hart draagt, eentje waar we trots op zijn en dat we enorm koesteren.

Plots word ik uit mijn zeepbel gehaald als ik op Instagram en Facebook de foto bekijk.

Een foto die mistig is en niet erg aanspreekt. Toch was dat beeld gisterenochtend zo adembenemend.

Och, wat geeft het? Het staat op mijn netvlies gedrukt en ik neem het mee, dat is het belangrijkste. Want al deel ik de foto met zoveel anderen, enkel wij weten welke gevoelens er allemaal achter schuilgaan en misschien vinden enkel wij die plaats stiekem het mooiste plekje van Lier.

Och, wat geeft het? Het zit in mijn Hard hart dat bij het zien van deze plek steeds wat zachter wordt, nog zachter…