Een huis
Nooit gedacht dat ‘een huis’ zoveel voor me zou betekenen als de afgelopen maanden. Toen mijn ouders een aantal maanden geleden de beslissing namen naar een appartement te verhuizen, drong het tot me door dat ons ouderlijk huis, de plaats waar ik samen met mijn twee broers en zus opgroeide, verkocht zou worden aan iemand anders, iemand die ons niet kent, die niet weet wat we hier allemaal samen hebben beleefd. Hoewel het voor velen misschien enkel om wat bakstenen gaat, gaat het voor mij vooral om de ziel die in dat huis zit. Hoeveel mooie momenten hebben we hier mogen beleven. Ik herinner me nog dat ik samen met mijn ouders en zus naar zwart-wit beeld keek en moest rechtstaan indien we een andere ‘post’ wilden zien. Vooral de Nederlandse televisie stond geprogrammeerd, want dat was tijdens de pré Studio 100-tijd. We raakten vertederd door mevrouwtje Theelepel en gingen mee op avontuur met de koe Boes.
Hoeveel heb ik in dit huis niet gespeeld? Het huis waar ik als enige geboren en getogen ben, waar de priester mij kwam dopen, waar mijn moeder trots op haar eerste kleinkind paste, waar ik elke vakantie met hem en zijn broer op pad ging om te minigolven, naar de film te gaan of gewoon thuis samen te voetballen (het duurde niet lang voor ze veel beter waren dan ik) of Mens-erger-je-niet te spelen. Misschien waren die momenten thuis nog wel de allermooiste. Hoe we samen opstonden, een chocomelk dronken en al aan onze eerste sessie Tom en Jerry begonnen. Uren gingen voorbij en wij hadden de tijd van ons leven. Ook ik, ik ontdekte toen hoe diep de liefde voor een kind kan gaan.
Natuurlijk beleefden we ook moeilijkere momenten in ons huis. Zo herinner ik me de ontelbare ruzies over mijn rommel op mijn kamer en de rest van het huis, de momenten waarop mijn vader streng optrad en we met een bang kloppend hart naar onze moeder toetrokken. De dag waarop ik na een ongelukje met mijn auto teneergeslagen thuiskwam en getroost werd door mijn ouders die ‘content waren dat ik ongedeerd was gebleven en zworen bij de gedachte dat een auto vervangbaar is’. De dag dat we samen waren toen mijn vader het nieuws vernam dat hij ongeneeslijk ziek was.
Toen ik vorige week langs de fundamenten van mijn ouders’ nieuwe appartement jogde, overviel me een gevoel van sentiment. Een dubbel gevoel, want ik weet dat mijn ouders hier samen gelukkig zullen zijn en een nieuwe thuis zullen creëren, voor hen, maar ook voor ons. En toch zullen we de ziel van ons ouderlijk huis missen.
Maar elk einde is een nieuw begin. Ook voor mijn oudste neef, het eerste kleinkind van mijn ouders. Mijn vader had een geschikte, gloednieuwe woning voor hem gespot en het lukte hem wonder boven wonder samen met zijn vriendin datzelfde huis te kopen. Zaterdag 29 april, een dag om nooit te vergeten. Zo mooi om zoveel vreugde te zien bij mensen die je nauw aan het hart liggen. Het is zelfs zo dat die vreugde er dan voor zorgt dat er een ongelooflijk grote golf van geluk door heel je lijf stroomt. Hun geluk maakt mij gelukkig. Zij bouwen nu aan hun nieuwe thuis en zullen daar, net zoals mijn ouders, zorgen voor hun eerste kind, hun tweede kind en misschien wel veel later voor hun eerste kleinkind. Zo gaat dat in het leven. En al was dat misschien vorige week nog gewoon een huis van bakstenen, onmiddellijk na de verkoop reden we er samen naar toe, want op amper 5 minuten hadden die hoop bakstenen een heel andere betekenis gekregen: het was nu hun huis en weldra wordt het hun nieuwe thuis. En de dag nadien betrapte ik mezelf erop dat ik het niet kon laten er nog een keertje met mijn fiets te passeren. Wat ben ik blij voor hen!
Nadien fietste ik naar mijn appartementje waar ik genoot van zoveel geluk, geluk om een ‘huis’ en ik besefte dat dit hier na al die jaren mijn nieuwe thuis is geworden. Ik wil hier voorlopig niet meer weg, al is het zeker niet het grootste, duurste of chicste appartement uit de buurt, integendeel. Toch is dit mijn plekje en ik hoop dat zowel mijn ouders als mijn neef en zijn vriendin zich snel thuis zullen voelen in hun nieuwe stek. Want in alle drukte van ons leven, is het steeds goed te kunnen thuiskomen op een plaats waar je jezelf kan zijn, waar je gewoon je eigen ding kan doen, waar je tot rust kan komen wanneer je er nood aan hebt en waar je, als je wil, zelfs tot de middag in pyjama kan blijven hangen omdat je niet kan stoppen met schrijven, zoals ik nu. Ik wens het iedereen van harte toe: een mooie en warme thuis!
