Duofietsen

Maatwerk voor je maat

Ik had ze eigenlijk nog nooit opgemerkt. Tot voor kort, op een terrasje in Mechelen. Een fiets, met voorop een soort zitplaats gemonteerd. Geen tandem, geen trapper met aanhangwagentje of mandje voor de hond of zitje voor een kind. Nee, een heuse zitplek voor een volwassen persoon vooraan gemonteerd op een fiets.

Deskresearch leerde me dat dergelijke duofietsen wel meer verkocht of uitgeleend worden voor mensen met een beperking. Op sommige modellen kan je gezellig naast elkaar zitten, een beetje zoals de gocarts aan onze kust. Een fantastisch hulpmiddel dat de zelfstandigheid en zelfredzaamheid verbetert, waardoor je er samen met een begeleider nog kunt op uittrekken, die laatste al dan niet geholpen door extra elektrische aandrijving, want je hebt er wel enige conditie voor nodig natuurlijk.

Maar wat wij vanop onze zonnige plek mochten aanschouwen was niet echt een standaard winkelmodel. Een kranige man – hij moet zeker de 70 voorbij zijn geweest – kwam er rustig aan gefietst, op een soort driewieler met vooraan een andere man gezeteld. Het leek wel een beetje op zo’n oude rode postfiets, maar dan met vooraan twee wielen en daarboven een stevige constructie met een bruin zeteltje op geïnstalleerd. Mobiel, comfortabel en stabiel. Beide heren waren het er duidelijk over eens dat het terras een welkome rustpauze was. Of misschien was dat wel de eindbestemming van hun fietstocht.

De man hielp zijn vriend voorzichtig uit het zeteltje en samen schoven ze naar een tafeltje in de zon. Ze hadden geen haast. Toen de ober hun bestelling kwam opnemen legde de bestuurder zacht zijn hand op de knie van zijn compagnon, en vroeg wat hij graag wou drinken. Als ik al onder de indruk was van het buitengewone schouwspel, werd ik nu helemaal gegrepen door zo’n eenvoudig, schoon gebaar. We zaten erbij en keken ernaar. Dat beeld bracht me even terug in de tijd, net als toen ik aan mijn dochtertje vroeg welk lekkers ik als vieruurtje in haar boekentas mocht stoppen en ik als mama overspoeld werd door een gelukzalig en teder warm gevoel bij de lieve dankbare blik die ik op die simpele vraag terug kreeg.

Twee vrienden samen op pad, zonder meer. Net zoals jij en ik maar een beetje anders. Een keurige man met fris gestreken witte hemd, wat sukkelachtig en slecht ter been, die dankzij de goede zorgen van zijn kameraad op een doorsnee dag naar buiten kan trekken, nog kan genieten van de kleine dingen die het leven mooi en de moeite waard blijven maken. Die nog kan proeven van een schuimende Westmalle van ’t vat. Voorwaar een uitstekende keuze, want volgens mijn vader staat deze trappist voor eten en drinken.

Met hindernissen en in de herfst van hun leven, maar dat houdt beide vrienden niet tegen. Dan maak je maatwerk voor je maat, een kunstwerk van het hart. Dat doen vrienden voor het leven.